Eind augustus 2019 gaf ik voor de eerste keer de ‘Rite van de baarmoeder’ nadat ik haar zelf meerdere keren heb ontvangen van verschillende wombkeepers, waaronder Ursula Aerts die helaas niet meer onder ons is.
Het ontvangen van de rite heeft mij destijds diep geraakt. Alle geschreven brieven met dat wat ik los wil laten en dat wat ik wil manifesteren in mijn leven heb ik nog altijd. Meer dan een grote glimlach verschijnt wanneer ik zie wat daarvan realiteit is geworden…. magisch! Dankbaar voor alles wat het mij gebracht heeft zowel privé als het prachtige bekken- en baarmoederwerk wat ik tot op heden in mijn praktijk mag bieden. Inmiddels verbind ik mij al jaren mij met cyclus, mijn menstruatiebloed en is de baarmoeder echt mijn kompas.
En toch is aankomende zondag – 7 juli- de laatste keer dat de rite op mijn agenda staat. Met heel, heel veel liefde, toewijding en vanuit belichaming ga ik deze dag geven!
‘Waarom dan stoppen?’, hoor ik je denken.
Nou, hier heb ik lang over gevoeld, gedacht, gesproken.
De rite van de baarmoeder was voor mij een prachtig, diepgaand ritueel dat voor mij van belangrijke betekenis is geweest in het belichamen van mijn eigen baarmoederwerk. Iets wat voor mij heel sacred heeft gevoeld en nog altijd is. Iets wat ik in al die jaren erg serieus heb genomen. De rite is in bekendheid toegenomen en dat is prachtig, dat was de bedoeling.
En toch….
Ergens voelt het alsof er een soort verschuiving heeft plaatsgevonden. Bij meer en meer facilitators van de rite om mij heen mis ik de belichaming, de daadwerkelijk verbinding met dat wat ze aan het doen zijn. Ik zie zoveel om mij heen dat vrouwen bijna direct na het ontvangen van de rite deze gaan doorgeven dat ik me afvraag of ze daadwerkelijk weten wat ze doorgeven? Er is weinig tot geen verbinding met de baarmoeder, de cyclus, het menstruatiebloed. Er is geen baarmoederwerk gedaan 13 manen lang. De daadwerkelijke verbinding voel ik niet. Het is meer een soort ‘mooi aangekleed ritueel’ geworden en dat was simpelweg niet de bedoeling
Is dat erg?
Ik wil direct zeggen: ‘Nee, dat is zeker niet erg. Ik zie dat veel vrouwen er blij van worden. Dus dat is mooi. Ze verbinden zich met hun baarmoeder en dat is toch waar mijn missie ligt, dus wat wil ik nog meer?’ En wie ben ik om hierover te oordelen?’
Toch is er een deel in mij dat hier heel verdrietig van wordt en er hebben ook echt wat tranen gevloeid. Er is ook een deel in mij dat boosheid voelt vanwege de oppervlakkigheid en daarmee ook de onbewuste respectloosheid waarmee dit ritueel soms wordt doorgegeven.
Zelf heb ik destijds op zo’n diep niveau een commitment gevoeld met dit ritueel, met de grondleggers, met de wombkeeper die mij deze blessing heeft gegeven, met de universele baarmoeder, met het vrouwenveld. Dat voelde groots en heilig. Het is simpelweg aanweizg in iedere cel van mijn lichaam. De energie rondom de rite lijkt te veranderen en ik voel dat ik mij hier (voorlopig) niet meer mee wil identificeren. Juist die belichaming en die diepgang zijn belangrijk voor mij, van binnenuit weten WAT je doet en niet alleen maar een mooi aangeklede ceremonie geven.
‘Ja, maar dan moet juist jij dit alsnog gaan doen en de rite vanuit jouw energie verspreiden’ was een begrijpelijk argument.
Ik ben ermee de diepte in gegaan. Ja, ik snap het en het klopt. Toch knaagde er iets in mij, miste er een facet, een ander beginpunt. Er was blijkbaar nog iets anders broeiende in mij….
Hoe mooi dat parallel hieraan een proces in mij gaande was m.b.t de verschillende rite de passage (overgangsrituelen van de ene naar de andere fase) die wij allemaal als vrouw afleggen (geboorte-menarche-moeder worden/creatiejaren-perimenopauze-de dood).
Dit werden weken van intens innerlijk werk met verschuivingen in mij en mooie inzichten. Verdieping van het werk wat ik doe, verdieping van mijzelf als Vrouw. Verdieping in wie ik ben en hoe ik vorm wil geven aan mijn werk, relaties, tijd met mijzelf. Natuurlijk kwamen ook de juiste klanten op mij af waar ik zo kon voelen en ervaren dat dit voor mij de weg is.
Meer en meer verschuift mijn aandacht naar het vorm geven aan deze riten. Immers… naast dat we deze reis allemaal afleggen in ons leven, komt ze o.a. ook maandelijks terug in onze cyclus. Inmiddels heb ik zelf (met ondersteuning) het nodige werk hierbinnen afgelegd: ‘de reis van de vrouw’ waarover ik in het najaar meer ga delen.
Eén facet wil ik wel vast noemen en dat is de menarche! De eerste menstruatie, of eigenlijk de periode rondom de eerste menstruatie en hoe allesomvattend dit is: de basis van jouw kijk op jouw Vrouw-zijn en de wijze waarop je dit leeft en dit voortleeft in alles wat je doet.
De menarche is de initiatie in het Vrouw-zijn en in onze maatschappij wordt hier nauwelijks aandacht aanbesteed. Juist deze ervaring is de blauwdruk van jouw beleving van jouw Vrouw-zijn. Wist jij dat bijna alle PMS klachten voortkomen uit deze eerste ervaring?
Ik kan hier zoveel over vertellen en dat ga ik te zijner tijd ook doen. Mooier nog is om deze periode te reframen: reclaim your first blood.
Voor mij is dit voor nu in deze tijd ontzettend waardevol en essentiëel om hier bij stil te staan. Terug te gaan naar het moment waarop de basis voor jouw Vrouw-zijn is gelegd. Dit isde rite die vooraf zou moeten gaan aan de rite van de baarmoeder. Hier leggen we de basis waardoor de rite van de baarmoeder vervolgens nog krachtiger door kan stromen.
In het najaar komt deze op de agenda. Het zal een ceremonie zijn waarbij we eerst vooraf enkele keren online samenkomen ter voorbereiding op de ‘Reclaim your first blood‘ ceremonie. Wellicht maak ik er een retraite van, dat moet ik nog even voelen.
Geloof me: deze gehele cyclus van bijeenkomsten is zo groots, zo mooi, zo helend. Zo nodig voor de tiener in jou!
Dus ja, op 7 juli geef ik met liefde en vol toewijding, voor de laatste keer de Rite van de baarmoeder. Wellicht komt ze ooit weer op de agenda. Ik kan je doorverwijzen naar bezielde facilitators die vanuit absolute belichaming en passie voor het bekken- en baarmoederwerk deze initiatie doorgeven.
