Zijn in het niet weten

Op 17 juli heb ik de sleutel van mijn oude praktijk aan de Boulevard ingeleverd. Ik heb afscheid genomen van een prachtige tijd waarin ik mijn eerste stappen heb gezet. Een periode waarin ik gegroeid ben als ondernemer maar ook als vrouw. Een periode waarin ik allerlei activiteiten voor vrouwen heb opgezet om ze dichter bij zichzelf te laten komen. Om ze te leren hoofd, hart en buik te laten samenwerken….

Mijn hoofd, hart en buik zijn aardig in conflict geweest de afgelopen weken.

Droom

Ik neem jullie kort een aantal weken terug in de tijd. Mijn droom waarvan ik dacht dat deze over een jaar of 10 uit zou komen was opeens daar: een prachtige praktijkruimte met tuindeuren, gras, een vijver, bos, een oprijlaan. Volledig in het groen en grenzend aan een natuurgebied. Werkelijk prachtig! Wat was ik blij. Nee, wat was ik euforisch!
En toch was er iets…
Iets klopte niet…
Iets voelde niet goed.

Mijn hoofd vond mijn twijfels belachelijk.

“Zo’n prachtige plek, dit is wat je wilt. Ga ervoor.
Doen! Zo’n kans krijg je nooit weer!”

Mijn hart, mijn hart was helemaal verliefd, een droom die uitkomt. Mijn hart zei:

“Het is je ego dat het tegen wil houden, dat altijd op zoek is naar de mitsen en de maren.
Het is je ego dat jou wil belemmeren om te groeien.”

Mijn buik, mijn gut feeling zei:

“Nee, niet doen!”

Er waren geen feiten waar ik dit mee kon onderbouwen, alleen een ‘neegevoel vanuit mijn buik’.
En zo rommelde dit enkele weken door. Verwarring, grote verwarring. Mijn droom komt uit: waarom doe ik nou zo moeilijk?
Heen en weer geslingerd tussen gedachten en gevoelens. Alleen mijn buik bleef stabiel. Een rustige en simpele ‘nee’. Ergens ver weg overstemd door de geluiden vanuit mijn hoofd en mijn hart.

Voelen en erkennen

Doen wat ik anderen leer….. zijn met dat wat is, voelen en erkennen. Verdorie, wat lastig. Ik voel een nee maar dat kan niet. Dit is zo fantastisch. Het is gewoon angst. Te spannend dat een droom waarheid wordt…
Pfff… Ik weet het allemaal niet. Het enige wat ik kan doen is zijn met het niet weten tot het moment zich aandient dat het vanzelf helder wordt.

Afgelopen woensdag kwam opeens het moment van de beslissing. De avond ervoor was ik nog op de nieuwe plek geweest en wat was ik in de war…. Maar wat was mijn buik helder zoals het eigenlijk al tijden was!
Aan de waterkant bij het Rutbeek kwam daar de verlossende ‘Nee, ik doe het niet’. Ik kwam direct in de actie en heb de nodige telefoontjes gepleegd. Daarna kwam de fase van opluchting.

En nu? Terug naar de fase van zijn met het niet weten. Het nieuwe seizoen komt eraan en ik heb geen ruimte. Of heb ik misschien juist alle ruimte? Dat doen waar het goed voelt. Thuis, bij de ander of op een gehuurde locatie! Ik ga het de komende tijd ondervinden. Even werkgerelateerd leven als een nomade.

Hoe lang? Geen idee!
Hoe verder? Geen idee!
Maar ik voel in mijn buik dat het goed komt! Daarnaast heb ik de afgelopen tijd geleerd dat een prachtig ingerichte praktijk HET niet is. Ik heb mijzelf nodig, mijn energie, mijn rugzakje met technieken en methoden. Ik heb een mat nodig voor de bekkenmassages en matjes en stoeltjes voor de vrouwencirkel. Ik heb geleerd dat ik met heel weinig een prachtige, veilige energie neer kan zetten. Daarvoor hoef ik simpelweg alleen maar te zijn. En van daaruit mag ik gaan doen.
Hoe mooi is dat!

Hoe werkt dat bij jou?

Herken jij het conflict tussen hart, hoofd en buik?
En herken jij het ‘zijn in het niet weten’?

Ik ben benieuwd op welke wijze jij hiermee omgaat!
Laat het hieronder in de reacties weten.

Ik ga mij nog even onderdompelen in het niet weten, in het loslaten en vertrouw erop dat er  iets moois op mijn pad gaat komen!
En uiteraard, als iemand van jullie een plek met een fijne energie weet en denkt ‘Dat is echt iets voor Manon….’: aarzel niet om dit mij te laten weten!

Ik wens jullie een fijne dag!

Hartegroet,
Manon