Het is zo jammer dat we hier zo weinig aandacht aan schenken. Als Westerse maatschappij, maar óók wij vrouwen zelf. Soms voelt het alsof wij totaal geen eervolle relatie hebben met ons vrouw-zijn en de wonderen die alleen wij kunnen beleven en creëren.
Je menstruatie is een ongemak, zwanger zijn noodzakelijk kwaad, baby’s baren louter pijnlijk, sex niet zelden beladen, je eigen sensualiteit vaak verstopt en als je eenmaal je in je menopauze bent beland wordt je afgedaan als oud en afgedankt.
Waarom doen wij dit?
Waarom geloven wij dit?
Waarom geloofde ík dit?
GeloofDE.
Want voor ik zwanger werd van onze oudste dochter, nu vier jaar geleden, was ik volgens mij een ‘gemiddelde’ Nederlandse vrouw: stoer, onafhankelijk, hoogopgeleid. Typisch voorstander van “ik kan het allemaal wel zelf” en fanatiek supporter van gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Dat gelijk en gelijkwaardig een wereld van verschil is, er wel degelijk wezenlijke verschillen zijn tussen masculine en feminine energie en vrouwen daadwerkelijk andere wezens zijn dan mannen en echt iets totáál anders nodig hebben, dat besefte ik niet. Eerlijk, ik had geen idee. Ondanks dat ik al 15 jaar Hatha yoga beoefende, voélde ik de Yin en Yang energie niet. Of eigenlijk; leefde ik vooral in Yang-overdrive.
En toen werd ik zwanger. Zakte ik in mijn vrouw-zijn, in mijn lijf en begon het leven letterlijk door mij heen te stromen. Ervoer ik de magie van het vrouwelijke en damn wat was dat heerlijk! Het voelde als thuiskomen.
De schellen vielen van mijn ogen als ik dacht aan alles wat ik daarvoor geloofde en om me heen zag. Waarom behandelen wij vrouwen niet als de magische wezens die zij zijn? Ik voelde in de laatste periode van het zwanger zijn daadwerkelijk alsof ik met één been ‘aan de andere kant’ stond, op de brug tussen het hemelse en het aardse, om mijn dochter te ontvangen. Dichterbij het goddelijke (of de bron, hoe je wilt) kan een mens volgens mij niet komen.
En dit kunnen dus alleen vrouwen hè?
Letterlijk leven creëren.
Zonder vrouwen geen mensheid!
En wat doen wij?
We vinden het allemaal dus vooral erg ongemakkelijk. Dat vrouw-zijn. Die hormonen. Die fases waar we doorheen gaan.
Ik ontmoette Manon toen ik aan het einde van het dragen-baren-voeden was gekomen. Twee zwangerschappen, twee bevallingen, twee prachtige dochters en twee keer lang borstvoeding geven: I had the time of my life. En het loslaten van die fase viel me zwaar. Het had me zóveel gegeven, zoveel meer nog dan die twee prachtige dochters. Ik was thuisgekomen bij mezelf. In mijn lijf, bij mijn ‘purpose’, en hoe zwaar het op alle fronten soms ook was; ik voelde me nog nooit zo in balans Yin en Yang. Zacht en krachtig.
De polariteit in mij was gaan dansen in plaats van vechten. Het stroomde. Dat kwijtraken, dat wilde ik niet. Na een mooi gesprek met Manon hierover, dwarrelde ze voorbij in een meditatie en voelde ik: ik laat dít niet los, ik laat alleen die fase los. En het is belangrijk om hier aandacht aan te geven. Direct appte ik Manon. En zij had aan één woord genoeg. Rite de passage. Het grote overgangsritueel.
Onder haar bezielde begeleiding en prachtig vormgegeven ceremonie nam ik ritueel afscheid van de meest intense, bijzondere fase in mijn leven. Niet om los te laten, maar om ruimte te maken. Ruimte voor al die nieuwe dromen en creaties die in mij groeien. Sinds ik de magie van het baren heb mogen ervaren, wéét ik dat het leven door ons heen wil stromen. Dat wij vrouwen hier zijn om te creëeren. Manon hielp mij dit liefdevol herinneren en creëerde ruimte. Ruimte voor wat was, en daarmee licht en ruimte voor wat komen zal. In het Italiaans noemen ze een bevalling “Dare alla Luce”, de reis naar het licht. Ik zou willen zeggen; laten we dat woord ook hier omarmen, niet alleen bij het baren van een kind, maar bij alle creatieve processen in ons vrouw-zijn
